دعاوی طاری و امور دادرسی مدنی

در قانون آیین دادرسی مدنی دو نوع دعوا آورده شده است: 1ـ دعوای اصلی و 2ـ دعوای طاری تعریف دعوای اصلی: دعوای مستقلی که شخص به‌طور مستقیم دادخواست مربوط را به دادگاه ارائه می‌کند، دعوای اصلی نامیده می‌شود و اما در تعریف دعوای طاری، مادّۀ 17 قانون آیین دادرسی مدنی اعلام می‌دارد که «هر دعوایی که در اثنای رسیدگی به دعوای دیگر ازطرف خواهان یا خوانده یا شخص ثالث یا ازطرف متداعیین بر ثالث اقامه شود، دعوای طاری نامیده می‌شود. این دعوا اگر با دعوای اصلی مرتبط یا دارای یک منشأ باشد، در دادگاهی اقامه می‌شود که دعوای اصلی در آنجا اقامه شده است.» پس با این تعریف، به این نتیجه می‌رسیم که دعاوی طاری درحین رسیدگی به دعوای اصلی مطرح می‌شود و باید با دعوای اصلی مرتبط یا دارای یک منشأ باشد. با توجه به تعریف قانونی آن، انواع دعاوی طاری عبارت‌اند از: 1ـ دعوای اضافی، 2ـ دعوای ورود ثالث، 3 ـ دعوای جلب ثالث و 4ـ دعوای متقابل که به تعریف کوتاهی نسبت به هرکدام می‌پردازیم.

دعوای اعتراض ثالث زمانی مطرح می‌شود که شخصی در جریان رسیدگی دادگاه، حضور نداشته باشد و به‌عنوان طرفین دعوا نیز به جلسات رسیدگی دعوت نشده باشد؛ اما رأی یا تصمیم دادگاه به‌نحوی به حقوق او خلل یا ضرر وارد کند. به شخصی که دعوای اعتراض ثالث طرح می‌کند، معترض ثالث گویند.

در قانون آیین دادرسی مدنی دو نوع دعوا آورده شده است: 1ـ دعوای اصلی و 2ـ دعوای طاری 1ـ تعریف دعوای اصلی: دعاوی مستقلی که شخص به‌طور مستقیم و ازطریق تقدیم دادخواست به دادگاه ارائه می‌کند، دعوای اصلی نامیده می‌شود. 2ـ تعریف دعوای طاری: مادّۀ 17 قانون آیین دادرسی مدنی اعلام می‌دارد که «هر دعوایی که در اثنای رسیدگی به دعوای دیگر ازطرف خواهان یا خوانده یا شخص ثالث یا ازطرف دیگران بر ثالث اقامه شود، دعوای طاری نامیده می‌شود. این دعوا اگر با دعوایی مرتبط یا دارای یک منشأ باشد، در دادگاهی اقامه می‌شود که دعوای اصلی در آنجا اقامه شده است. پس بااین تعریف، به این نتیجه می‌رسیم که: دعاوی طاری درحین رسیدگی به دعوای اصلی مطرح می‌شود و باید با دعوای اصلی مرتبط یا دارای یک منشأ باشد. با توجه به تعریف قانونی آن، انواع دعاوی طاری عبارت‌اند از:1ـ دعوای اضافی، 2ـ دعوای ورود ثالث، 3ـ دعوای جلب ثالث و 4ـ دعوی متقابل که به تعریف کوتاهی دربارۀ هرکدام می‌پردازیم.

اسناد رسمی تنظیمی ازسوی ادارات ثبت و آرای صادرۀ قابل‌اجرا ازسوی دادگاه‌ها با درخواست کسی که رأی به نفع او صادر شده است و با صدور دستور اجرا ازسوی مرجع تنظیم‌کننده، قابل‌اقدام خواهد بود. دراین‌خصوص مادّۀ ۲ قانون اجرای احکام مدنی، مقرّر داشته است: احکام دادگاه‌های دادگستری وقتی به موقع اجرا گذارده می‌شود که: 1ـ به محكوم‌عليه یا وکیل یا قائم‌مقام قانونی او ابلاغ شود و 2ـ محکوم‌له یا نماینده و یا قائم‌مقام قانونی او کتباً این تقاضا را از دادگاه کند. اجرای احکام با صدور اجرائیه به‌عمل بوده و صدور اجرائیه نیز با دادگاه نخستین است. محکوم‌له کسی است که حکم به نفع او و برخلاف آن، محکوم‌علیه شخصی است که حکم برعلیه او صادر شده است. ممکن است دستور اجرا یا عملیات اجرایی بنابر درخواست کسی که منفعتی در اجرا دارد، فاقد شرایط قانونی باشد یا تشریفات عملیات اجرایی مطابق قوانین و مقررات ثبتی اجرا نشود؛ دراین‌صورت متضرّر یا محكوم‌عليه اجرائیه یا ثالثی که با صدور دستور اجرا متضرّر شده است، می‌تواند به دستور یا عملیات اجرایی اعتراض کند که با توجه به نوع خواسته و اعتراض، مرجع صالح به رسیدگی متفاوت خواهد بود.

تعریف قرار تأمین خواسته، شرایط و مهلت آن در فصل ششم مبحث اوّل قانون آیین دادرسی مدنی، تحت‌عنوان امور اتفاقی، از مواد 108 تا 129 آمده است که طبق این مواد قانونی، به بررسی تفصیلی نسبت به دعوای قرار تأمین خواسته خواهیم پرداخت.

تعریف دعاوی طاری: درقانون آیین دادرسی مدنی دونوع دعوا آورده شده 1-دعوای اصلی 2- دعوای طاری تعریف دعوای اصلی: دعوای مستقلی که شخص بطور مستقیم دادخواست مربوطه رابه دادگاه ارایه میکند، دعوای اصلی نامیده میشودو اما درتعریف دعوای طاری ماده 17 قانون آیین دادرسی مدنی اعلام میدارد که «هر دعوایی که در اثنای رسیدگی به دعوای دیگر از طرف خواهان یا خوانده یا شخص ثالث یا از طرف متداعیین بر ثالث اقامه شود، دعوای طاری نامیده می شود. این دعوا اگر با دعوای اصلی مرتبط یا دارای یک منشأ باشد، در دادگاهی اقامه می شود که دعوای اصلی در آنجا اقامه شده است.» پس بااین تعریف، به این نتیجه میرسیم که: دعاوی طاری درحین رسیدگی به دعوای اصلی مطرح میشود و باید با دعوای اصلی مرتبط یا دارای یک منشا باشد . با توجه به تعریف قانونی آن، انواع دعاوی طاری عبارتند از :1- دعوای اضافی2-دعوای ورود ثالث3-دعوای جلب ثالث و4- دعوای متقابل که به تعریف کوتاهی نسبت به هرکدام میپردازیم.