دعوای تحویل و تسليم مبيع

قبل از تعریف عقد بیع لازم است تا شما را با تعریف عقدلازم و عقد جایز آشنا کنیم. عقد لازم: عقد لازم به عقدی گفته می‌شود که طرفین قرارداد به‌هیچ‌عنوان حقّ فسخ آن را ندارند، مگر درمواردی که این حق، در متن قرارداد برایشان وجود داشته باشد. عقدلازم، تأثیری در فوت و حجر طرفین ندارد و عقد باقی می‌ماند. عقد جایز: عقد جایز برخلاف عقد لازم، به عقدی گفته می‌شود که طرفین قرارداد هرزمان که بخواهند، می‌توانند قرارداد را فسخ کنند. همچنین با فوت یا حجر طرفین نیز عقد منحل می‌شود واز بین می‌رود. حال که با عقد لازم و عقد جایز آشنا شدیم، به ادامۀ مبحث درخصوص تعریف عقد بیع می‌پردازیم. مطابق مادّۀ 338 قانون مدنی: عقد بیع، ایجاد قراردادی بین فروشنده و خریدار است که طی آن فروشنده مالی از اموالش را به مالکیت خریدار درمی‌آورد و درعوض آن، بهای مال را می‌گیرد. فروشنده را بایع؛ خریدار را مشتری؛ به مالی که موضوع معامله قرار می‌گیرد، مبیع یا مثمن و به بهایی که پرداخت می‌شود، ثمن گویند. عقد بیع ازجمله عقود لازم محسوب می‌شود و همان‌طور که در تعریف عقد لازم گفته شد، با فوت و حجر یکی از طرفین، بیع منحل نمی‌شود. عقد بیعی که به‌درستی واقع شده باشد، بایع را به تسلیم مبیع ملزم می‌کند و این الزام قانونی است و نیازی به تصریح این موضوع در قرارداد نیست. البته ممکن است برای تسلیم تمام یا قسمتی از مبیع، مدتی قرار داده شود. بنابراین اگر در عقد بیع شرطی ذکر نشده یا برای تسلیم مبیعْ زمانی معیّن نگشته باشد، عقد بیع قطعی محسوب می‌شود.