پکیج آموزش تصویری دعاوی امور خانواده

نادیا زنی 43 ساله است.
خانواده اش از تمکن مالی قابل توجهی برخوردارند. پدرش معمار است و مادرش معلم. نادیا از زمان نوجوانی اش، خواستگارهای زیادی داشت. اما هیچ وقت به آن ها حتی فکر هم نمی کرد.
او می خواست که به دانشگاه برود و روان شناس شود. تمام تلاشش را کرد و با پشتکار خود و حمایت خانواده اش، در نهایت توانست با رتبه ای بسیار خوب، در دانشگاه فردوسی مشهد در رشتۀ روان شناسی بالینی مشغول به تحصیل شود.
جذابیت و شیطنت های دوست داشتنی اش، در کنار زیبایی ظاهری و نجابت دخترانه اش، توانسته بود نظر خیلی ها را به خود جلب کند.
اوضاع طوری شده بود که دو روز آخر هفته، به آمد و شد خواستگارها سپری می شد و این وضع نادیا را ناراحت کرده بود.
مادرش می گفت دختر مال مردم است و نمی تواند که تا ابد در خانۀ پدرش بماند. او می گفت که دختر یک بهاری دارد و بختش باید توی همین دوران بهار زندگی اش باز شود؛ وگرنه بعدها نمی تواند ازدواج موفقی داشته باشد.
آخر هم همینطور شد. نادیا به توصیه های مادرش گوش داد و منتظر آمدن مردی شد که دوستش داشته باشد.
یک روز مهناز خانوم، دوست خانوادگی آن ها، زنگ زد و با اصرار از آن ها خواست تا برای آخر هفته، بساط پذیرایی از خواستگار را آماده کنند.
مهناز خانوم پسری را به خانوادۀ نادیا معرفی کرد و گفت که بی شک بهترین کسی است که تا حالا به خواستگاری نادیا امده است.
مهناز خانوم می گفت که محسن پسر شایسته ای است و گذشته از درآمد خوبش، اخلاق بسیار والایی دارد و توی این دوره و زمانه، از این جور پسرها پیدا نمی شود.
محسن اولین خواستگاری بود که توانسته بود از مرحلۀ اول رد شود و به جلسۀ دوم هم برسد. بعد از آن جلسه های خواستگاری تکرار شد و محسن در نهایت توانست با حرف های خودش، دل نادیا را رام کند و نظر او را جلب کند و «بله» را بگیرد.
وقتی آن ها ازدواج کردند نادیا سال اخر دانشگاه را می گذراند. در حالی که برخی دوستانش برای آزمون ارشد آماده می شدند و برخی دیگر به فکر این بودند که یک مرکز مشاوره و روان درمانی افتتاح کنند، نادیا گفت که می خواهد دانشش را صرف خانواده و همسرداری و پرورش بچه هایش کند.
او گفت که می خواهد تمام انرژی اش را برای این خانواده بگذارد و خوشبخت شود.
محسن هم تازه لیسانسش را گرفته بود و یک دفترخانۀ اسناد رسمی را اداره می کرد. او یک پسر روستایی بود که آرزوهای بلندی داشت. ظاهر زیبا و جذابش حسابی به دل نادیا نشسته بود. او چشم های رنگی روشنی داشت که می توانست دل هر زنی را ببرد.
شیوۀ مردانۀ او در حرف زدن، حرف های زیبایی که می زد، ادعاهای او دربارۀ عدالت و مشکلات اجتماعی، کمک های گاه و بی گاهش به مدرسه و مسجد و بیمارستان، خیلی به دل خیلی ها نشسته بود و باعث شده بود که سری توی سرها دربیاورد و مورد توجه قرار بگیرد.
چندسال بعد زمانی که نادیا فرزند دومش را به دنیا آورد، محسن مشغول تحصیل در مقطع دکتری حقوق بود.
زمانی که نادیا تمامی تلاش و انرژی و دانشش را صرف خانواده می کرد، محسن مشغول پیشرفت های بیشتر کاری شد.
سرش روز به روز شلوغ تر می شد و ذهنش روز به روز از خانواده دورتر. به کلاس زبان می رفت و ملاقات های مهمی را با افراد مهم برقرار می کرد.
نادیا از این همه فاصله گله مند بود و محسن معتقد بود که یک مرد موفق وقت زیادی ندارد تا صرف خانواده اش کند.
حالا محسن شده بود آقای دکتر؛ شده بود سیاستمدار؛ شده بود استاد دانشگاه؛
ورزش هم می کرد؛ خوش تیپ بود و به ظاهرش حسابی می رسید. حتی دماغش را عمل می کرد و پوستش را با تزریق بوتاکس و مواد محافظت کنندۀ دیگر، جوان و شاداب نگاه داشته بود.
نادیا اما با وجود این که 12 سال کوچکتر از محسن بود، روز به روز شکسته تر می شد. غمگین بود و افسرده شده بود.
دل و دماغی نداشت تا به خودش برسد.
همۀ زندگی اش شده بود پسرهایش؛ کوروش و آرش.
زمان گذشت و پسر های نادیا و محسن بزرگ شدند. کوروش سال اول دانشگاه بود و آرش دوران دبیرستان را سپری می کرد. هر دو پر بودند از دغدغه ها و آتشفشان های دوران نوجوانی. در تمام این دوران فقط مادرشان را در کنار خودشان داشتند. پول داشتند ولی دل خوش نه.
نادیا هر از گاهی متوجه خیانت های محسن شده بود؛ اما به خودش نمی آورد. می گفت مرد است دیگر. خوب می شود. مادرش گفته بود که تا حالا ندیده است که یک مرد 57 ساله، زندگی 20 ساله و پسرهای مثل دسته گلش را ول کند و به دنبال زنی دیگر برود. او گفته بود شوهرت هرجا که برود ، بر می گردد. صبر کن و به خودت نیاور.
اما این بار قضیه فرق داشت.
او بعد از 8 سال فهمید که شوهرش تمام مدت با منشی اش، خانوم داوودی، رابطۀ عاشقانه داشته است و تنها چیزی که سبب شده بود نادیا متوجه این قضیه نشود، متاهل بودن خانوم داوودی بوده است.
چه کسی فکرش را می کرد که زندگی 20 سالۀ یک زن، با وجود داشتن دو فرزند، به دست یک زن شوهر دار فرو بپاشد.
خانوم داوودی به هر وسیله ای متوسل شده بود تا محسن را به خود نزدیک کند و کاری کند تا او بیخیال زن و بچه اش شود.
تلاش های او اثربخش بود. بعد از مدتی از شوهرش جدا شد و به صیغۀ محسن درآمد.
نادیا حس می کرد که تباه شده است. سال هایی که می توانست او درس بخواند و کار کند و روان شناس موفقی باشد، در زندگی ای صرف شده بود که بی هدف و بیهوده بود.
تنها دلخوشی اش از باقی ماندۀ زندگی مشترک 20 ساله اش فرزندانش بودند.
با وجود اینکه از خانواده ای اصیل و ثروتمند بود، با وجود اینکه تحصیلات خوبی داشت و می توانست به خارج از کشور برود و بهترین ها را به دست بیاورد، حال یک زن تنها بود که مجبور بود سنگینی یک زندگی ویران شده را به دوش بکشد و به خاطر دو پسرش به نفس کشیدن ادامه بدهد.
با خودش فکر می کرد که یک زن چقدر می تواند ضعیف باشد که با وجود داشتن این همه موقعیت، باز هم حس بدبختی داشته باشد.
حس می کرد کاری نمی تواند بکند. آن قدر از زندگی بیزار شده بود که حتی بیخیال گرفتن مشاوره های حقوقی شده بود.
در این میان، کوروش دلش می خواست که مادرش به عنوان یک زن، به حقوق خودش برسد. موهای مادرش که روز به روز سفیدتر می شد و چروک هایی که روز به روز روی پوستش نمایان می شد، کوروش را غمگین می کرد.
او مدام در اینترنت جستجو می کرد و به دنبال راه حلی برای مشکل مادرش بود.
به گفتۀ کوروش، او در نهایت گنجی پیدا کرد که خیلی ارزان بود.
یک فایل آموزشی ساده توانست راه و چاه را به کوروش نشان دهد و تا بتواند از طریق یک راه کوتاه، حقوق مادرش را بگیرد و او را از این وضع در بیاورد.