دعوای ممانعت و مزاحمت از حق

طبق ماده ۱۵۹ قانون آیین دادرسی مدنی، دعوای ممانعت از حق عبارت است از تقاضای كسی كه رفع ممانعت از حق ارتفاق یا انتفاع خود را در ملک دیگری بخواهد. به این نحو، که شخص بدون اینکه ادعای خود را نسبت به ملکی اثبات کند، عدوانا مانع تصرف مالک می‌شود. بنابراین اگر شخصی مانع استفاده در ملک خواهان شده، و به فرد اجازه استفاده از زمین و یا ملک خود را ندهد، بدون اینکه آن را در تصرف خود گرفته باشد ممانعت از حق نموده و خواهان میتواند با ارائه دادخواست مذکور در دادگاه صالح اقامه دعوی کند. دعوای رفع ممانعت از حق هم به صورت دعوای کیفری و هم دعوای حقوقی قابل طرح است و شکواییه آن نیز در همین سایت موجود میباشد.

طبق ماده ی ۱۶۰ قانون آیین دادرسی مدنی دعوای مزاحمت عبارت است از دعوایی که به موجب آن متصرف مال غیرمنقول درخواست جلوگیری از مزاحمت کسی را می نماید که نسبت به متصرفات او مزاحم است بدون این که مال را از تصرف متصرف خارج کرده باشد. مثلا با گذاشتن وسایل خود کنار در ورودی همسایه ورود وی را به خانه اش دچار مشکل کند. در مزاحمت ملکی، شخصی که مزاحمت او قانونی نبوده است به جهت ضرر و زیانی که از مزاحمت او به ملک وارد شده از باب مسئولیت مدنی و تسبیب در مقابل مالک ملک مسئول می باشد و باید ضرر و زیان مالک را جبران کند.